ნაყოფიერად მუშაობდა დოკუმენტურ-ქრონიკალური და სამეცნიერო-პოპულარული ფილმების სტუდიაც, სადაც ახალი თაობის დოკუმენტალისტებმა (ოთარ გურგენიძე, შერგილ შონია, გია ჭუბაბრია, თენგიზ ნოზაძე, ვახტანგ მიქელაძე და სხვ.) ბევრი ღირსშესანიშნავი კინოსურათი შექმნეს.
1961 წელს შალვა გედევანიშვილმა გადაიღო პირველი თოჯინური ფილმი “სიკო და ნიკო”. ამ ათწლეულის საუკეთესო მულტფილმებია: არკადი ხინთიბიძის “წუნა და წრუწუნა” (1962) და ვახტანგ ბახტაძის “ო, მოდა, მოდა” (1968). მულტიპლიკაციაში მოსინჯა ძალა მიხეილ ჭიაურელმაც, რომელმაც გადაიღო “განთიადის მომღერალი” (1968) და “როგორ მარხავდნენ თაგვები კატას” (1969). ქართული კინოს ამ სფეროში ენერგიული საქმიანობა იყო გაჩაღებული და წარმატება წარმატებას მოსდევდა.    
გიორგი შენგელაიას კინოსურათი, „ფიროსმანი“ (1969) გამოჩენილი მხატვრის, ნიკო ფიროსმანაშვილის ბიოგრაფიაზეა აგებული და გასაოცარი ხელწერით გვიხატავს ამ კაცის ყოფას, გარემომცველ სამყაროს, ყოველივე იმას, რაც ნათლად აისახა მის შემოქმედებაში. ფილმმა რამდენიმე ჯილდო მიიღო უცხოეთში. მათგან ყველაზე მეტად აღსანიშნავია, ჩიკაგოს (აშშ) კინოფესტივალის მთავარი პრიზი.  
ოთარ იოსელიანმა, რომელიც ილაშქრებდა ყალბი მოჩვენებითობის წინააღმდეგ კინოში, მორიგ ნამუშევარში, „იყო შაშვი მგალობელი“ (1970), დამახასიათებელი დოკუმენტური სიმკაცრით აჩვენა ახალგაზრდა ნიჭიერი კაცის დაულაგებელი ცხოვრება. უდავოდ აღსანიშნავია, ორი მოკლემეტრაჟიანი ფილმი: ბაადურ წულაძის „ფეოლა“ (1970) და მიხეილ კობახიძის „მუსიკოსები“ (1970). ორივე მათგანი ამტკიცებდა, რომ ქართული კინოკომედია ახალ შემოქმედებით სიმაღლეებს აღწევდა.
გიორგი შენგელაიამ გადაიღო პირველი ქართული მიუზიკლი, „ვერის უბნის მელოდიები“ (1973), რომელიც არაფრით ჩამოუვარდებოდა ამერიკულ მიუზიკლებს არც სამსახიობო დონით, არც მხატვრული გადაწყვეტითა და არც თემის ორიგინალურობით.  ელდარ შენგელაიას კომედია, „შერეკილები“ (1973) წარმოადგენდა ფილმ-ზღაპარს თავისუფლების იდეაზე. მაღალი დონის რეჟისურამ, რეზო გაბრიაძის საუცხოო სცენარმა და გია ყანჩელისა და ჯანსუღ კახიძის დაუვიწყარმა მუსიკამ დიდად განაპირობა ამ ნამუშევრის წარმატება. მაშინდელი კინოპროდუქციიდან ცალკე აღნიშვნის ღირსია რამაზ (ბუბა) ხოტივარის „ლაზარეს თავგადასავალი“ (1973), რომელმაც როგორც აუდიტორიის, ისე კრიტიკოსების ყურადღება მოიპოვა.
ნოდარ მანაგაძის „ივანე კოტორაშვილის ამბავი“ (1974) ვაჟა-ფშაველას ამავე სახელწოდების პოემის ეკრანიზაციაა. ფილმი გვიჩვენებს ადამიანს, რომელშიც თავმოყრილია ქართველი კაცისათვის დამახასიათებელი თვისებები – სიკეთე და გულუბრყვილობა, სამშობლოს სიყვარული და ქალისადმი მოწიწება, ვაჟკაცობა და თავმდაბლობა.
1974 წელს ქუთაისში ჩატარდა პირველი რესპუბლიკური კინოფესტივალი. ამისათვის ქუთაისი საგანგებოდ, ვასილ ამაშუკელის საპატივცემულოდ, შეირჩა. საფუძველი ჩაეყარა კიდევ ერთ, კარგ ტრადიციას. ამის შემდეგ კინოფესტივალები საქართველოს სხვადასხვა ქალაქებში იმართებოდა და დიდძალ მაყურებელს უყრიდა თავს.
ქართულ კინომცოდნეობაში კარლო გოგოძის მიერ გაკვალული გზა ღირსეულად განაგრძეს: გიორგი ხარატიშვილმა, ოლღა თაბუკაშვილმა, კორა წერეთელმა, ნათია ამირეჯიბმა, გოგი დოლიძემ, ოთარ სეფიაშვილმა, ტატა თვალჭრელიძემ, რუსუდან თიკანაძემ, ირინე კუჭუხიძემ და სხვ. მათ ცალკეულ მონოგრაფიებსა თუ სტატიებში შეფასებულია ქართული კინოს სახელოვანი გზა, კრიტიკული თვალთახედვითაა განხილული მისი ისტორიისა და თეორიის საჭირბოროტო საკითხები.
ოთარ იოსელიანმა ფილმში, „პასტორალი“ (1976) ისევ გააგრძელა თანამედროვე ცხოვრების მანკიერი მხარეების მხილება, ოღონდ მოქმედება, ამჯერად, ქალაქიდან სოფლად გადაიტანა და დაუფარავად აჩვენა გლეხობის არა იდილიური, არამედ საკმაო პრობლემებით დატვირთული ცხოვრება. თენგიზ აბულაძის „ნატვრის ხე“ (1976) შეიქმნა გიორგი ლეონიძის ამავე სახელწოდების მოთხრობების კრებულის მოტივების მიხედვით. მასში რეჟისორი ისევ დაუბრუნდა სიკეთისა და ბოროტების, სილამაზისა და სიყვარულის მარადიულ თემებს. ფილმი სავსეა არაჩვეულებრივი ფერწერული კადრებით, ხოლო კოლორიტულმა ტიპაჟებმა განსაკუთრებული ადგილი დაიკავეს თხრობის საერთო დინამიკაში. ირაკლი კვირიკაძის კინოსურათი, „ქალაქი ანარა“ (1976) თავისებური ხელწერის პაროდიაა ახირებულ, უაზრობამდე დასულ ზნე-ჩვეულებებზე, რის წინააღმდეგაც იბრძვის მთავარი გმირი, თუმცა ვერაფერს გააწყობს.
საკმაოდ ორიგინალური, მეტაფორებით დახუნძლული და ახლებური სტილისტიკის ფილმი, „ერთი ნახვით შეყვარება“ (1977) გადაიღო რეზო ესაძემ. კინოსურათს სერიოზული ბარიერები შეექმნა და ერთხანს კითხვის ნიშნის ქვეშაც კი დადგა მისი არსებობის საკითხი, მაგრამ მან მაინც იხილა ეკრანული სიცოცხლე.
სპეციალისტების დაინტერესება გამოიწვია სტუდენტურმა კინომ. მომავალი რეჟისორების საკურსო და სადიპლომო ნამუშევრებში უკვე შეიმჩნეოდა კინემატოგრაფიული სრულყოფილებისაკენ სწრაფვა, პროფესიული ჩვევების ათვისების დაუოკებელი წყურვილი. ასეთ ფილმთაგანია გოდერძი ჩოხელის „ადგილის დედა“ (1977) – საქართველოს მთიანეთის ერთი, თითქმის დაცლილი სოფლის შესახებ გადაღებული სევდიანი მოთხრობა. ხუთი წლის შემდეგ ამ ფილმმა მიიღო ობერჰაუზენის (გერმანია) კინოფესტივალის მთავარი პრიზი. 
ლანა ღოღობერიძის ფილმში, „რამდენიმე ინტერვიუ პირად საკითხებზე“ (1978) წარმოჩენილია თანამედროვე ჟურნალისტი ქალი, მისი ფუნქციები როგორც ოჯახში, ასევე საზოგადოებრივ ასპარეზზე, მისი შინაგანი ვნებათაღელვანი, გარემომცველი სამყარო და ყოველდღიური პრობლემები. კინოსურათი სან-რემოს (იტალია) საავტორო ფილმების ფესტივალზე დაჯილდოვდა დიდი პრიზით. 1978 წელს გამოვიდა კიდევ ერთი, ღირსშესანიშნავი ქართული ფილმი – ალექსანდრე რეხვიაშვილის „XIX საუკუნის ქართული ქრონიკა“, რაშიც გამოჩნდა განსხვავებული კინემატოგრაფიული ესთეტიკა.
გიზო გაბესკირიას და გიგა ლორთქიფანიძის ფილმს, “დათა თუთაშხია” (1978) საფუძვლად დაედო ჭაბუა ამირეჯიბის ამავე სახელწოდების რომანი. ეს არის ერთ-ერთი უზადოდ გაკეთებული ეკრანიზაცია. ფილმის ავტორებმა გამოავლინეს სიუჟეტის განვითარებაში აუდიტორიის ჩათრევისა და მასთან ემოციური კონტაქტის დამყარების კარგი უნარი. მათ ოსტატურად გადმოსცეს მთავარი გმირის გულშიჩამწვდომი თავგადასავალი.
კინოსტუდია „ქართულ ფილმში“ არსებულ ორ შემოქმედებით გაერთიანებას 1978 წელს დაემატა ახალი გაერთიანება „დებიუტი“, რომელშიც თავიანთი კინოსურათები უნდა გადაეღოთ დამწყებ კინორეჟისორებს. პირველივე წლებში, ამ ექსპერიმენტულ ქვედანაყოფში გაკეთდა საინტერესო ფილმები, მათ შორის: ნანა ჯორჯაძის  „მოგზაურობა სოპოტში“ (1979), თემურ ბაბლუანის „ბეღურების გადაფრენა“ (1980), გოდერძი ჩოხელის „ბაკურხეველი ხევსური“ (1980).
გაიზარდა საქართველოს ტელეფილმების სტუდიის შემოქმედებითი საქმიანობის არეალი. შინაარსობრივი სიღრმეებით, გამომსახველობის ორიგინალურობითა და მოქალაქეობრივი პათოსით გამორჩეულმა ქართულმა ტელეფილმებმა სერიოზული და ჯანსაღი კონკურენცია გაუწიეს სხვა სტუდიების პროდუქციას. სხვებთან ერთად, ამ სტუდიაში წარმატებით მოღვაწეობდა კინორეჟისორი, გურამ პატარაია, რომელიც იღებდა როგორც დოკუმენტურ („შორია გურჯისტანამდე“, „ათონის მონასტერი“ და სხვ.), ისე მოკლემეტრაჟიან მხატვრულ ფილმებს („რეკორდი“, „სიყვარული, ხანძარი და პომპიერო“, „კუჩხი ბედინერი“), ტელეეკრანებთან რომ იზიდავდა კინოს თაყვანისმცემლებს.
დოკუმენტურ-ქრონიკალური და სამეცნიერო-პოპულარული ფილმების სტუდიაში, სადაც იქმნებოდა ფასდაუდებელი ისტორიული მასალა, კინოდოკუმენტალისტები შემოქმედებითი გულწრფელობით, ნათელი კინემატოგრაფიული გააზრებითა და ახალი მხატვრული ფორმების ძიების გზით ცდილობდნენ აეგოთ თავიანთი ნამუშევრები. სწორედ ამ ხანებში შეუდგა მწერალი და დრამატურგი, რევაზ (რეზო) თაბუკაშვილი თავისი პუბლიცისტურ-დოკუმენტური ფილმების სერიების გადაღებას. პირველი იყო კინოდილოგია, „ქართველები იტალიაში“, რომელიც შედგებოდა ორი კინოსურათისაგან –  „კვალი ნათელი“ (1978) და „ალპური ვარსკვლავი“ (1979). 
ოთხმოციან წლებში ქართველ კინემატოგრაფისტებს ახალი თაობა შეემატა. მათ უმეტესობას დამთავრებული ჰქონდა საქართველოს შოთა რუსთაველის სახელობის სახელმწიფო თეატრალური ინსტიტუტის კინოფაკულტეტი. ისინი „ოთხმოციანელების“ სახელით შევიდნენ ისტორიაში. მათ მოიტანეს ახალი იდეები და გამომსახველობითი ფორმები, რეალობას შეხედეს სხვანაირი თვალით, დააფუძნეს ახლებური ხედვა, გამოიკვლიეს სოციალური ცხოვრების ბევრი ასპექტი.     
ლევან ზაქარეიშვილის სადებიუტო ფილმი, „მამა“ (1983) რთული, ფსიქოლოგიური დრამაა ადამიანთა ურთიერთობებზე. იგი მთავარი პრიზით აღინიშნა ობერჰაუზენის (გერმანია) საერთაშორისო კინოფესტივალზე. 1983 წელს ელდარ შენგელაიამ გადაიღო სატირული კომედია, „ცისფერი მთები, ანუ დაუჯერებელი ამბავი“ რეზო ჭეიშვილის რომანის მიხედვით. კრიტიკული რეალიზმის მეთოდით რეჟისორმა ამხილა ის ბიუროკრატიზმი, სამსახურეობრივი გულგრილობა, უნიათობა, რაც გამეფებულია ერთ-ერთ სახელმწიფო დაწესებულებაში და მიანიშნა, რომ ამგვარი „სენი“, სამწუხაროდ, საზოგადოების განუყოფელი ნაწილია, რომლისგან განკურნება საჭიროცაა და აუცილებელიც. თავისი პრობლემატიკით ფილმი მოგვაგონებს კოტე მიქაბერიძის „ჩემს ბებიას“ და თითქოს დანანებით მიუთითებს, რომ ამ უკანასკნელის შექმნის პერიოდიდან დღემდე, ამ მხრივ, თითქმის არაფერი შეცვლილაო. 
დებიუტანტი რეჟისორები მივიდნენ ანიმაციურ კინოშიც და იმთავითვე მიიპყრეს ყურადღება თავიანთი საინტერესო ნამუშევრებით. ლადო სულაქველიძის “მიწა თავისას მოითხოვს” (1983), დავით თაყაიშვილის “ჭირი” (1983), რომელმაც მთავარი პრიზი მიიღო კანის საერთაშორისო კინოფესტივალზე ანიმაციური ფილმების ნომინაციაში, ლევან ჭყონიას “ჟანგიანი რაინდი” (1984), დავით სიხარულიძის “გულუბრყვილო ბატი ტასიკოს თავგადასავალი” (1984) რეალურად ასახავდნენ ახალ ტენდენციებს, რაც ამ ახალგაზრდებმა გამოავლინეს პროფესიულ ასპარეზზე გამოსვლის პირველივე ხანებში.
აბსურდის, ფანტასმაგორიისა და სიურეალიზმის ელემენტებია ერთმანეთში გადახლართული თენგიზ აბულაძის კინოსურათში, „მონანიება“ (1984), რომელშიც გამოიხატა ხელოვნის თამამი პროტესტი ძალადობის, ტირანიის, დიქტატურის, უდანაშაულო ადამიანთა ჩაგვრის წინააღმდეგ. თავად რეჟისორს მიაჩნდა, რომ მოუნანიებლად არ არსებობს განწმენდა და ამიტომაც ისეთი დრამატული ამბავი წარმოადგინა, რამაც წარუშლელი შთაბეჭდილება დატოვა. სხვადასხვა მიზეზის გამო ფილმი ეკრანებზე გამოვიდა მხოლოდ ორი წლის შემდეგ და იქიდან მოყოლებული დაიწყო მისი მსოფლიო ტრიუმფი. “მონანიებამ” მოიპოვა საერთაშორისო აღიარება და საკმაო რაოდენობის ჯილდოებიც, რომელთაგან ყველაზე მეტად აღსანიშნავია კანის (საფრანგეთი) კინოფესტივალის ჟიურის დიდი პრიზი.
სერგო ფარაჯანოვმა და დოდო აბაშიძემ გადაიღეს „ამბავი სურამის ციხისა“ (1984), რომელსაც უჩვეულო გამომსახველობითი ფორმა მისცეს. საქართველოს უახლესი ისტორიის თავისებური გადახედვის მცდელობა შეინიშნება გიორგი შენგელაიას ამაღელვებელ ნამუშევარში, „ახალგაზრდა კომპოზიტორის მოგზაურობა“ (1984). ფილმმა რეჟისურისათვის ბერლინის (გერმანია) კინოფესტივალის პრიზი „ვერცხლის დათვი“ დაიმსახურა.
დოკუმენტურ-ქრონიკალურ და სამეცნიერო-პოპულარული ფილმების სტუდია 1984 წელს გადაკეთდა კინოსტუდია „მემატიანედ“.
ახალგაზრდულ პრობლემებს ეხებოდა ალეკო ცაბაძის ემოციური ნამუშევარი „ლაქა“ (1985), რომელსაც დიდი გამოხმაურება მოჰყვა. რეჟისორმა გამოიკვლია პიროვნების ადგილი საზოგადოებაში, ჩამოაყალიბა მკვეთრი პოზიცია ამ საჭირბოროტო თემისადმი. 
80-იანი წლების მეორე ნახევრიდან საბჭოთა კავშირში სოციალურ-ეკონომიკური და პოლიტიკურ-იდეოლოგიური ცვლილებები მოხდა. ქვეყანა შევიდა განვითარების ახალ ფაზაში, რამაც ღრმა ზეგავლენა მოახდინა ცხოვრების ყველა სფეროზე. ხელოვნების მსახურებმა მიიღეს შედარებითი შემოქმედებითი თავისუფლება. მართალია, ცენზურა ისევ არსებობდა, მაგრამ მისი მარწუხები უფრო შესუსტდა. ამავე ხანებში, საქართველოში მომძლავრდა ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობა, რამაც დღის წესრიგში დააყენა განსხვავებული საკითხები და ამოცანები, რომლებმაც კინოს თემატიკაზეც იმოქმედეს. 
სხვებისაგან სრულიად განსხვავებული თემატიკის კინოსურათი, „ფესვები“ (1986) გადაიღო ყარამან (გუგული) მგელაძემ. ესაა საფრანგეთში გადახვეწილი ქართველი ემიგრანტის ამბავი. ფილმის ავტორებმა ორიგინალური კინემატოგრაფიული შტრიხებითა და ნიუანსებით, მხატვრული სრულყოფილებით შეძლეს სამშობლოსაგან მოწყვეტილი ადამიანის სულიერი სამყაროს წარმოჩენა და მისდამი აუდიტორიის თანაგრძნობით განმსჭვალვა. 
1991 წელს საქართველო დამოუკიდებელი სახელმწიფო გახდა. დამოუკიდებლობის მოპოვებას თან ახლდა პოლიტიკური მდგომარეობის გამწვავება, ფინანსური კრიზისი, სამოქალაქო დაპირისპირება და საომარი მოქმედებები ქვეყნის რამდენიმე კუთხეში. ცალკეულმა სოციალურ-ეკონომიკურმა პრობლემებმა შესამჩნევი დაღი დაასვეს როგორც ყოველდღიურ ყოფას, ასევე კინოს მომავალ განვითარებას. დაიწყო სირთულეებით აღსავსე გარდამავალი ეპოქა. 
ქართულ კინოში რადიკალური ცვლილებები მოხდა: შეწყდა ტრადიციული დაფინანსება, დაიშალა ძველი სტრუქტურები, გაჩნდა ახალი კინოკომპანიები და კინოსტუდიები, მუშაობის გადახალისებისა და ახალ რელსებზე გადაყვანის მიზნით კინოსტუდია „ქართული ფილმი“ ჯერ კინოკონცერნად გადაკეთდა, შემდეგ კი – სააქციო საზოგადოებად. ამ პერიოდის კინოპროდუქციაში დომინირებდა ახალგაზრდა კინორეჟისორების ფილმები, ნაკლებად კომერციული და უფრო მეტად პრობლემატური ნამუშევრები რეალისტური ფერებით, ფორმის უბრალოებით, აქტუალური საკითხების დემონსტრირებით. მათში ჭარბობდა ღირებულებების გადაფასება, პესიმიზმი, იშლებოდა ზღვარი რეალობასა და პირობითობას შორის.
თემურ ბაბლუანის „უძინართა მზე“ (1992) მწვავე ფსიქოლოგიური ტონებითა და ემოციური მუხტებით გაჯერებული სოციალური კინოდრამაა. რეჟისორმა ძირითადი აქცენტები გააკეთა მამა-შვილის სანიმუშო დამოკიდებულებაზე, ზოგადსაკაცობრიო პრობლემასთან შეჭიდებული მეცნიერის დაუღალავ შრომაზე, წინააღმდეგობებით აღსავსე ცხოვრებაზე. ფილმმა რამდენიმე პრესტიჟული ჯილდო მიიღო, მათ შორის აღსანიშნავია, ბერლინის კინოფესტივალის “ვერცხლის დათვი”. 
საერთაშორისო ასპარეზზე ისევ წარმატებით გადიოდა ქართული ფილმები. ზოგიერთმა მათგანმა მნიშვნელოვან გამარჯვებას მიაღწია: დიტო ცინცაძის კინოსურათმა, „ზღვარზე“ (1993) ლოკარნოში (შვეიცარია) „ვერცხლის ლეოპარდი“ მოიპოვა, ხოლო მთავარი პრიზები დაიმსახურეს გიორგი (გიო) მგელაძის ნამუშევარმა, „არა, მეგობარო!“ (1993) ობერჰაუზენსა (გერმანია) და ნანა ჯანელიძის ფილმმა, „იავნანა“ (1994) პეზაროში (იტალია).
ეკონომიკური სიდუხჭირე შეეხო ქართულ კინოსაც, რომელიც არასოდეს განიცდიდა ნიჭიერი თაობებისა და მხატვრულ-შემოქმედებითი დონის დეფიციტს. ფინანსური პრობლემების გამო ფილმების შექმნის პროცესი წლობით ჭიანურდებოდა, მთავრობა საკმარისად ვერ აფინანსებდა სტუდიებს და ამიტომაც ფართო მასშტაბით დაიწყო სპონსორების მოძიება. ხშირი იყო შემთხვევებიც, როცა კინორეჟისორები საკუთარი ხარჯებით იღებდნენ თავიანთ ნამუშევრებს.
ნანა ჯორჯაძის ქართულ-ფრანგულ ფილმში, „შეყვარებული კულინარის 1001 რეცეპტი“ (1996) მონაწილეობა მიიღო ფრანგული კინოს თვალსაჩინო მსახიობმა, პიერ რიშარმა. ეს კინოსურათი აშშ-ის კინოაკადემიის უმაღლესი ჯილდოზე, „ოსკარზე“ წარადგინეს საუკეთესო უცხოენოვანი ფილმების ნომინაციაში.
მძიმე ხანა დაუდგა ანიმაციასაც. ამ პერიოდში, საქართველოში მხოლოდ ოთხი ფილმი გადაიღეს: შადიმან ჭავჭავაძის “საზღვრები”, ამირან ისიანის “უძლიერესნი”, მერაბ სალარიძის “ქვეყნის მაშენებლები” (სამივე – 1997) და ბონდო შოშიტაიშვილის “პარადოქსი” (1999). ამგვარი სიმცირის მიზეზი მატერიალურ-ტექნიკური ბაზის გაუმართაობა, ფინანსური უზრუნველყოფის უქონლობა იყო. 
XXI საუკუნის დადგომას ქართველი კინოხელოვნები ახალი შემოქმედებითი ჩანაფიქრებით, პროექტებითა და, რაც მთავარია, იმედებით შეხვდნენ. კინოწარმოების მთავარი აქცენტი გადავიდა პატარ-პატარა კომპანიებსა და სტუდიებზე, რომელთა უმეტესობა შეიქმნა დამოუკიდებელი პროდიუსერების მიერ. მათ სწორად გააანალიზეს არსებული მდგომარეობა, რომ კომერციული კინო საქართველოში ვერ განვითარდებოდა, რადგან ამის შესაბამისი საკინოთეატრო ქსელი არ არსებობდა, ამიტომ გადაერთვნენ, ძირითადად, ისეთი კინოსურათების გადაღებაზე, რომლებიც ფართოდ წარადგენდნენ ჩვენს კინოხელოვნებას უცხოურ საერთაშორისო კინოფესტივალებზე. ამან თავისთავად გამოიწვია პესიმისტების ძახილი იმის თაობაზე, რომ ქართული კინო მოკვდა, თუმცა დამოუკიდებლობის რამდენიმე წელიწადში, მართლაც, შეუძლებელი იყო ყველაფრის ათვისება, თანამედროვე საზღვარგარეთულ სტანდარტებთან მისადაგება, თემატიკის ერთბაშად გადახალისება. რასაკვირველია, ამას თან ახლდა გარკვეული საწარმოო თუ შემოქმედებითი ხასიათის ხარვეზები, რომელთა აღმოფხვრა არც ისე იოლი გამოდგა.
2000 წელს დაარსდა საქართველოს კინემატოგრაფიის ეროვნული ცენტრი, რომელსაც დაევალა ქართული კინოსადმი სახელმწიფო პოლიტიკის განსაზღვრა, კინოწარმოების, კინოგანათლების, კინოქსელისა და კინოექსპორტის განვითარების ხელშეწყობა, სახელმწიფო მხარდაჭერის უზრუნველყოფა, კოორდინაცია და ა. შ.
2002 წლიდან საფუძველი ჩაეყარა თბილისის საერთაშორისო კინოფესტივალს, რომლის მიზანია ქართულ აუდიტორიას გააცნოს მსოფლიო კინოხელოვნების ახალი ნიმუშები, ხელი შეუწყოს ქვეყანაში კინოწარმოების შემდგომ წინსვლას. კინოფესტივალი ყოველწლიურად იხვეჭს სახელს და იძენს გულშემატკივრებს. დღესდღეობით იგი ერთ-ერთი პრესტიჟული კინოფორუმია აღმოსავლეთ ევროპის მასშტაბით. 
დოკუმენტურ კინოს შეემატა საინტერესო ფილმები: „ხახვის ცრემლები“ (2003, რეჟ. ლევან ღლონტი), „გაფითრებული თებერვლის ლანდი (მარო მაყაშვილი)“ (2005, რეჟ. გია ჭუბაბრია), „ღვინის აკვანი“ (2011, რეჟ. მერაბ კოკოჩაშვილი), „ნეტავი იქ თეატრი არის?!“ (2011, რეჟ. ნანა ჯანელიძე) და სხვ.
მხატვრული კინოს წარმომადგენლებმა შექმნეს საყურადღებო ნამუშევრები: „კიდევ ერთი ქართული ისტორია“ (2003, რეჟ. ერეკლე ბადურაშვილი), „თბილისი-თბილისი“ (2005, რეჟ. ლევან ზაქარეიშვილი), „გასეირნება ყარაბაღში“ (2005, რეჟ. ლევან თუთბერიძე), „სამი სახლი“ (2008, რეჟ. ზაზა ურუშაძე), „გაღმა ნაპირი“ (2009, რეჟ. გიორგი ოვაშვილი),  „რენე მიდის ჰოლივუდში“ (2010, რეჟ. ალეკო ცაბაძე), „მესაათე“ (2011, რეჟ. გიორგი მასხარაშვილი), „შემთხვევითი პაემნები“ (2013, რეჟ. ლევან კოღუაშვილი). მათი უმეტესობა სხვადასხვა რანგის საერთაშორისო კინოფესტივალზე სხვადასხვა პრიზით (მათ შორის, მთავარი პრიზებით) დაჯილდოვდა. მნიშვნელოვანია ახალგაზრდა ქალ კინორეჟისორთა მუშაობა – რუსუდან პირველის, რუსუდან ჭყონიას, თინათინ ყაჯრიშვილის, ნანა ექვთიმიშვილისა და სხვათა ფილმებმა უკვე მოიპოვეს საერთაშორისო აღიარება და უკეთესი მომავლის რწმენით აღავსეს ეროვნული კინოს მოყვარულები.
კინოსაფესტივალო მოდა საქართველოს უმშვენიერეს ქალაქს – ბათუმსაც გადაედო. 2006 წელს აქ დაარსდა ორი საერთაშორისო კინოფესტივალი – საავტორო ფილმების ფესტივალი და მართლმადიდებლური ფილმების ფესტივალი, „წმინდა ანდრიას ჯვარი“. მათში მონაწილეობის მისაღებად მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყნიდან იგზავნება საუკეთესო კინოპროდუქცია. 2007 წლიდან განახლდა და საერთაშორისო სტატუსი შეიძინა სტუდენტურმა კინოფესტივალმა, „ამირანი“. ის ყოველწლიურად იმართება საქართველოს შოთა რუსთაველის თეატრისა და კინოს სახელმწიფო უნივერსიტეტში და მასზე წარმოდგენილია სხვადასხვა კინოსკოლის სტუდენტური კინოპროდუქცია. 2009 წლიდან ფუნქციონირებს ანიმაციური ფილმების საერთაშორისო კინოფესტივალი „თოფუზი“. მომდევნო წლებში საქართველოში დაფუძნდა კიდევ რამდენიმე საერთაშორისო კინოფესტივალი.
განსაკუთრებულად გამოსაყოფია ზაზა ურუშაძის კინოსურათი, „მანდარინები“ (2013), რომელმაც „ოსკარის“ ნომინაცია დაიმსახურა. ამას გარდა, ამ ნამუშევარმა და გიორგი ოვაშვილის „სიმინდის კუნძულმა“ (2014), ერთად აღებულმა, იმდენი სინჯის ჯილდო მოიპოვეს, რომ ამით თავისებური რეკორდიც კი დაამყარეს.  
ბოლო პერიოდის კინოპროდუქციიდან აღსანიშნავია: რუსუდან გლურჯიძის „სხვისი სახლი“ (2016), ზაზა ხალვაშის „ნამე“ (2017), მარიამ ხაჭვანის „დედე“ (2017), ლალი კიკნაველიძის „კახეთის მატარებელი“ (2018), უტა ბერიას „უარყოფითი რიცხვები“ (2019), მიხეილ კვირიკაძის „ნათლობა იორდანეში“ (2020), ალექსანდრე კობერიძის „რას ვხედავთ, როდესაც ცას ვუყურებთ?“ (2021) და სხვა ფილმები, რომლებიც კინოს საინტერესო ნიმუშებს წარმოადგენენ. 
ამასობაში, იწერება ახალი სცენარები, მიმდინარეობს მუშაობა ახალ ფილმებზე, მაყურებელი ელის საინტერესო ნამუშევრებს, რომლებიც კვლავაც შორს გაუთქვამენ სახელს იმ ფენომენს, რომელსაც ქართული კინო ჰქვია.