სკოლის პერიოდი ყველაზე რთული ასაკია მოზარდისთვის. ეს არის დრო, როცა მან ბევრი რამ უნდა გადააფასოს და ცხოვრების აშენება დაიწყოს. არასწორმა გადაწყვეტილებამ შეიძლება ყველაფერი ჩამოანგრიოს და გამოსავალი არსაიდან აღარ იყოს. დიდი მნიშვნელობა აქვს იმას, თუ მოზარდი როგორ სამეგობრო წრეს აირჩევს, ვინ ეყოლება მისაბაძ მაგალითად, ვინ იქნება მისი კერპი. თუ ცუდ ადამიანად გაიზრდება, ეს არც სკოლის და …
მთების მიყრუებულ წიაღში დრო თითქოს ჩერდება და თითოეული წამი საუკუნეს ემსგავსება. სადღაც ცხრა მთას იქით, ადამიანების ყოფა აღარ ექვემდებარება თანამედროვე რიტმს. ისინი ცოცხლობენ ისე, როგორც ზღაპრებში ცხოვრობენ გმირები: დუმილში, რიტუალებსა და იდუმალებაში. ლევან თუთბერიძის ფილმი, „ცხრა მთას იქით“ (2015) სწორედ ამ სივრცეში გვამოგზაურებს ისეთ საქართველოში, სადაც რეალობა მითოლოგიაში იბლანდება და ყოველი კადრი უხილავი მნიშვნელობებით ივსება. …
„ჭეშმარიტად გეუბნებით თქვენ: თუ არ მოიქცევით და არ იქნებით როგორც ბავშვები, ვერ შეხვალთ ცათა სასუფეველში“(მათე18.3). სახარების ამ ნაწილს უკითხავს თავის მრევლს გერმანული ლუთერანული ეკლესიის – კირხეს მოძღვარი, მღვდელი ფრიდრიხი. უკრაინაში, ოდესასთან ახლოს მცხოვრები გერმანელი კოლონისტების აშენებულია ეს კირხეც და ეს სოფელიც, ისევე, როგორც ბევრი დასახლება მის გარშემო: გროსლიბენტალი, ჰიბელდორფი, მანჰაიმი… „ვერ შევარჩიეთ საცხოვრებლად კარგი ქვეყანა“ …
ხშირად ადამიანებს ფიქრების ზღვაში ჩაძირვა სჩვევიათ. თითქოს ეს თითოეული მათგანის თანდაყოლილი მახასიათებელია. ეს ზედმეტი ფიქრი კი საკუთარი შიშების, კომპლექსების ან თუნდაც შინაგანი სურვილებისგან შეიძლება იყოს განპირობებული. მათ აქვთ უნარი, შეიპყრონ ადამიანის გონება ნებისმიერ დროს ან ადგილას და სწორედ აქ იწყება შიშებთან შეხვედრაც – მაშინ, როდესაც ადამიანი განიცდის არა რეალურ პრობლემას, არამედ იმ ვერსიას, რომელიც საკუთარ …
ჭადრაკის, არა როგორც სპორტის სახეობის, არამედ როგორც თავისთავად არსებული ინტელექტუალური რესურსის მაჩვენებლის კვლევა ერთია, მასთან დაკავშირებული ადამიანების პერსონალური პორტრეტების ძიება და ჩვენი ქვეყნის საჭადრაკო ფენომენად ქცევის ისტორია კი სხვა მოვლენაა დღევანდელ სამყაროში. დღეს ყოველი მხრიდან ვაწყდებით და აღვიქვამთ რეალობას, სადაც გამონათქვამი „ავტორიტეტების მსხვრევა“, პრიმიტიულ თვითმიზნად არის გამოცხადებული. საჭადრაკო ფენომენად ქცეულ ქვეყანაში, სადაც ქალები ათწლეულების მანძილზე …
ცნობილი ამერიკელი მწერალი სტივენ კინგი თავის 1982 წელს გამოქვეყნებულ მოთხრობაში, „გვამი“ წერდა: „რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია, გამოუთქმელიცაა. ამგვარი აზრის თუ განცდის გამჟღავნებას ვერიდებით, რადგან სიტყვები მის მნიშვნელობას აკნინებს. რაც ადრე უმნიშვნელოვანესი გვეჩვენებოდა, როგორც კი ვინმეს გავუზიარებთ, წამსვე ჩვეულებრივ, ყოველდღიურ ამბად იქცევა.“ სტივენ კინგის აღნიშნული ციტატის დაკავშირება კინოს, როგორც მედიუმის, ბუნებასთან შეიძლება. კინოხელოვნების ძვირფასი მხარე ისაა, რომ …
„ნამე“ (2017) თანამედროვე ქართული კინოში ნამდვილი ფურორი აღმოჩნდა. ამ ფილმმა იშვიათი გამოხმაურება და სიყვარული დაიმსახურა მაყურებლის მხრიდან. ის მოულოდნელი გაკვირვების საგნად იქცა ქართველი აუდიტორიისათვის. ეს კინოსურათი ნათელი მაგალითი გახდა იმისა, თუ რა შეუძლია საინტერესო სცენარს, ამ სცენარის სწორ რეჟისურას და გადამღები ჯგუფის გულმოდგინებას. ზაზა ხალვაში, რომელიც ფილმის რეჟისორობასთან ერთად სცენარისტიცაა, მითიური ამბის თავისუფალ ადაპტაციას გვთავაზობს. …
ყველასთვის კარგადაა ცნობილი, რომ სანამ საქართველოში ქრისტიანობა გავრცელდებოდა, ქართველები წარმართები იყვნენ. არსებობდა უამრავი ღვთაება, კერპი, ტრადიცია თუ ლოცვა-რიტუალი, რასაც ხალხი გულმოდგინედ ემსახურებოდა და ასრულებდა, თუმცა ქრისტიანობის გავრცელების შემდეგ წარმართული ტრადიციები ბოლომდე არც მივიწყებულა. საქართველოს გარკვეულ სოფლებსა თუ რაიონებში დღემდე არის შემორჩენილი ის პატარ-პატარა რიტუალები თუ შელოცვები, რაც ხალხს, წინაპრებიდან მოყოლებული, თან სდევს. იბერიულ-კავკასიური მითოლოგია აერთიანებს …
დრამატული სიუჟეტური განაცხადების კვალდაკვალ, ქართული კინოს უახლეს პერიოდში, შეინიშნება სწორედ დრამატურგიული სისავსის პრობლემა, რაც რამდენიმე ტიპის მიზეზით შეიძლება აიხსნას: სათქმელისა და მხატვრული ხედვის ერთიანობის თანხვედრის არარსებობა; ის, რაც ხმოვანებას რეალობის განცდას უკარგავს; ის, რაც თავისთავად განვითარებად თხრობას უშლის ხელს – მსახიობისა და რეჟისორის ამოცანათა შორის, უცებ აღმოჩენილი, ნაკლებად ორგანული მეტაფორები. „მემენტო მორი“ (2022) გიორგი ქადაგიძის …
„მამაშენს ალცჰაიმერი აქვს. რა მნიშვნელობა აქვს, ვინ მოუვლის. არც კი ახსოვს, რომ მისი შვილი ხარ…“ – ეუბნებიან ნადერს, ასღარ ფარჰადის სულისშემძვრელი დრამის, „ოსკაროსანი“ ირანული ფილმის, „განქორწინება“ (2011) მთავარ პერსონაჟს. მამაკაცი, რომელიც ავადმყოფ მამას არ ტოვებს და მისი ბანაობისას ბავშვივით ტირის, ასე პასუხობს: „მე ხომ მახსოვს, რომ მამაჩემია…“ . არაა გამორიცხული, რომ ათასში ერთხელ ნადერს შეიძლება …