ბობ დილანი 1960-იანი წლების გარდამავალ პერიოდში, როდესაც ახალ და ძველ თაობას შორის დაშორება ყველაზე მეტად გამოიკვეთა, ახალგაზრდობის „ხმად“ მოგვევლინა. მისი სიმღერა „დროები, ისინი იცვლებიან“ ერთგვარ მანიფესტად იქცა ჰიპურ რევოლუციას ჩამორჩენილი უფროსი თაობის მისამართით. ომის შემდგომი ახალგაზრდობის ფრუსტრაციისა და არსებული რეალობის პრობლემების „მიკროფონად“ ეს მინესოტელი პატარა კაცი აირჩიეს. ინდუსტრიალიზაცია, ომები, მასკულტურა – ქაოსსა და გაურკვევლობაში ამყოფებდა […]

ომი ადამიანებმა შურისძიებისთვის გამოიგონეს. როცა ის იწყება, გარშემო ყველას და ყველაფერს ანადგურებს. სულერთი ხდება, რომელი მხარეა მართალი. მას მხოლოდ ცხედრები, დანგრეული ქალაქები და ტკივილი მოაქვს. ომში გამარჯვებული არ არსებობს – იქ მხოლოდ დანაკარგებსა და დაჭრილებს ითვლიან. ტყვიების ზუზუნი დიდხანს რჩება ადამიანების მეხსიერებაში. ყველაზე მწარე ძმათა ომია: ისეთი შეგრძნებაა, თითქოს შენი სხეულის ნაწილს იჭრი და სისხლისგან

არსებობს ტკივილები, რომლებსაც დრო ვერ კურნავს. ისინი მხოლოდ სიჩუმეში იკარგებიან, ფერმკრთალდებიან და დროდადრო ნემსებივით ერჭობიან ადამიანების სხეულებს. კოლექტიური ტრავმებიც ასე ქრება, ჩვენგან მალულად თაობიდან თაობას შორის, სრულიად დაცლილი ემოციებისგან. განა ბევრს ახსოვს იძულებით გადასახლების კატასტროფა, მუჰაჯირობა, რომელმაც თან გაიყოლა ათასობით ადამიანის ბედი, მომავალი და ბედნიერება? თუმცა ყოველთვის იარსებებენ ადამიანები, რომლებიც ვერ გაექცევიან ამ ტრავმებს, რომლებიც

ბებია ადამიანის ცხოვრებაში ყველაზე თბილი მოგონებაა. ხმა, რომელიც წარსულიდან მოდის და მომავალსაც ამშვიდებს. ადამიანი, რომელიც იმაზე დიდი ხანია გიცნობს, ვიდრე შენ იცნობ ამ სამყაროს. საინტერესოა, რომ თითოეულ ბებიას თავისი ისტორია ჰქონდა, ყველამ სხვადასხვანაირად განვლო ცხოვრება და ბოლოს ყველა გახდა ტკბილი მოგონება. სწორედ ეს გზა აქცევს თითოეულ ადამიანს ისეთად, როგორიც არის.  რაჭაში, სოფელ უწერაში არის სახლი,

მარტოობის წარმოჩენა კინოში კარგად არის ადაპტირებული და მისი გამოხატვის გზებიც მრავალფეროვანია. რეჟისორები ცდილობენ, სხვადასხვა ხერხებით გადმოსცენ პერსონაჟების განცდები, რადგან მსგავსი თემები ხშირად წარმატებულია საერთაშორისო კინოფესტივალებზე. ზოგი რეჟისორი ამას განსაკუთრებით დახვეწილად ახერხებს, ნაზად გამოხატავს შინაგან მარტოობას, ზოგიც ნაკლებად სიღრმისეულად, თუმცა თითქმის ყველა ნამუშევარს აქვს ის ძალა, რომ მაყურებელს ფიქრის საშუალება მისცეს. განსაკუთრებით დასაფასებელია ის რეჟისორები, რომლებიც

ანიმაციის უნიკალური შესაძლებლობა, გადმოსცეს ადამიანის შინაგანი სამყარო სიურრეალისტურად, მდგომარეობს მის სრულ თავისუფლებაში, უგულებელყოს ფიზიკისა და ლოგიკის ყველა კანონი, რასაც მხატვრული კინო ვერასოდეს მიაღწევს. ეს მედიუმი იქცევა პირდაპირ ფანჯარად ქვეცნობიერში, სადაც ემოციები, შიშები და აზრები არა მხოლოდ აღწერილია, არამედ მატერიალიზდება ეკრანზე. სიურრეალისტური ანიმაცია საშუალებას აძლევს ობიექტებსა და გარემოს, მყისიერად და არალოგიკურად შეიცვალოს ფორმა და, შესაბამისად, შინაარსიც,

დამოუკიდებლობის მოპოვების შემდეგ, საქართველოში მძიმე სოციალურ-პოლიტიკური სიტუაცია ჩამოყალიბდა. ქვეყანაში გაჩნდა დაკარგული ტერიტორიები, ლტოლვილები, ოჯახისა და საზოგადოებისაგან გარიყული მარგინალები, ემიგრანტები, რომლებმაც სასიცოცხლო მინიმუმის მოსაპოვებლად სხვადასხვა ქვეყანას მიაკითხეს. პრობლემათა ამ მრავალფეროვანი სპექტრის ასახვა ქართული კინოში მისთვის ჩვეული ზედაპირულობით დაიწყო. საზოგადოებისთვის მტკივნეულ და აქტუალურ საკითხებზე ავტორები მხოლოდ გარკვეული აქცენტებით, ინფორმაციის ფიქსაციით შემოიფარგლებოდნენ. ისევე, როგორც წინა პერიოდის (1970-1980) ქართულ

საზოგადოება, როგორც სისტემური ერთგვაროვანი მკაცრი სტრუქტურა, ხშირ შემთხვევაში, მავნე ბუნებისაა, რადგანაც ის ადამიანებს ჯერ კიდევ ბავშვობიდან უკლავს დაბადებიდან ბოძებული თავისუფალი შინაგანი ბუნების გამოხატვის საშუალებას და აჩვევს თავსმოხვეული მკაცრი წესებისადმი მორჩილებას, წინასწარ განსაზღვრული როლების შეთავსებას, ასწავლის მათ, ვინ უნდა იყვნენ, რა უნდა უყვარდეთ და როგორ გალიონ თავიანთი მოკლე ცხოვრება. ვაჟა-ფშაველა წერდა: „ადამიანი თავისუფალი იბადება. უცქირეთ ბავშვს

ბალნეოლოგიური კურორტი წყალტუბო წლების განმავლობაში წარმოადგენდა ერთ-ერთ ყველაზე გამორჩეულ კურორტს თავისი მრავალფეროვანი უნიკალური სანატორიუმებით და მრავალ დაავადებულ ადამიანებს კურნავდა. აფხაზეთის ომის შემდგომ ამ შენობებმა თავისი პირვანდელი ფუნქცია დაკარგა და ომგამოვლილ, ნატანჯ და სევდით სავსე დევნილთა თავშესაფრად იქცა. მიუხედავად იმისა, რომ ისინი თავის პირვანდელ, სამკურნალო ფუნქციას ვეღარ ასრულებდნენ, მათ კედლებში სასიკეთო საქმემ კვლავ დაიდო ბინა. თითქმის