თბილისის 26-ე საერთაშორისო კინოფესტივალზე ახალგაზრდა ქართველი რეჟისორის, ვახო ჯაჯანიძის დებიუტი შედგა ფილმით, „რეალური არსებები“ (2025), რომლის სცენარი თეონა დოლენჯაშვილის მოთხრობის მიხედვით დაიწერა. ავტორი ამ პროექტს (ქართულ-იტალიურ კოპროდუქციას) ექვსი წლის განმავლობაში აკეთებდა. კინოსურათი მაყურებელს მოუთხრობს ამბავს ერთ-ერთ კურორტზე დამსვენებელი ორი ოჯახის შესახებ. მათი შეხვედრა საუზმისას ხდება, რა დროსაც აღმოჩნდება, რომ ისინი ერთმანეთის ძველი ნაცნობები არიან. ადგილმდებარეობის […]

ჩეხი ფოტოგრაფი, მიროსლავ ტიხი ამბობდა: „თუ გინდა ნამდვილი ფოტოსურათი გადაიღო, მაშინ ცუდი კამერა უნდა გქონდეს“. ეს ფრაზა მისი შემოქმედებითი ფილოსოფიის მთავარ ქვაკუთხედს წარმოადგენდა, რადგანაც ის ცნობილი იყო არა მარტო შემოქმედებით, არამედ ფოტოკამერით, რომელიც თავისი ხელით მუყაოს ნაწილებისაგან ააწყო. ალექსანდრე კობერიძის ფილმის, „ხმელი ფოთოლი“ (2025) ნახვის შემდეგ ნამდვილად გაჩნდა ის განცდა, რომ ეს რეჟისორი ზუსტად ამ

ქართული თანამედროვე კინო ბოლო წლებია განსაკუთრებულად პოლიტიკურია. ყოველივე ეს ბოლო 30 წლის განმავლობაში საქართველო-რუსეთის ურთიერთობების გადააზრებისა და მისი ახალი კუთხით დანახვის მიზნით ხდება. რუსუდან გლურჯიძემ მისი პირველივე ფილმით, „სხვისი სახლი“ (2016) დაიწყო აფხაზეთის ომზე საუბარი, ხოლო ბოლო ფილმით „ანტიკვარიატი“ (2024) შეეხო რუსეთ-საქართველოს უახლოეს პოლიტიკურ ურთიერთობებს. რეჟისორმა ფილმს საფუძვლად რეალური ამბავი დაუდო – 2006 წლის ქართველების

2024 წლის 7 სექტემბერი ქართული კინო ისტორიისთვის კიდევ ერთ მნიშვნელოვან დღედ იქცა. დეა კულუმბეგაშვილის „აპრილს“ (2024) გადაეცა ვენეციის საერთაშორისო კინოფესტივალის ჟიურის სპეციალური პრიზი. ამავდროულად, ის ნომინირებული იყო მთავარი პრიზის „ოქროს ლომის“ ჯილდოზეც.  ეს ახალგაზრდა რეჟისორი ჯერ კიდევ 2020 წელს გაეცნო მაყურებელს თავისი პირველი სრულმეტრაჟიანი ფილმით, „დასაწყისი“. ოთხი წლის შემდეგ მან „აპრილით“ განაგრძო ის სარეჟისორო გზა,

ნაპოლეონ ბონაპარტემ თქვა: „თუ დედამიწა ერთი დიდი ქვეყანა იქნება, სტამბული მისი დედაქალაქი გახდება“. ლევან აკინისთვის ეს უძველესი ქალაქი არა სამყაროს ცენტრად, არამედ ერთ დიდი ჰადესად არის წარმოდგენილი.  ქართველი წარმოშობის შვედი რეჟისორისთვის. უდავოა, რომ საქართველო და მისი სოციალური პრობლემები ძალიან აინტერესებს. მისი კინოკარიერის განმავლობაში ხომ ყველაზე „გულთბილი“ დახვედრა თბილისმა მოუწყო 2019 წელს, როდესაც კინოთეატრ „ამირანში“ ფილმის,

1990-იანი წლების ტკივილები დღემდე მოუშუშებელ იარად რჩება საქართველოს ისტორიაში, როდესაც თბილისში ფრონტი გაიხსნა და თანამოქალაქეებმა ერთმანეთს ტყვია ესროლეს. ეს იყო, როგორც მაშინ იტყოდნენ, „ძმათამკვლელი ომი“. ამ პერიოდში მოხდა მთელი ერთი მთლიანი თაობის ფორმირება, რომლისთვისაც ქუჩა და მისი „აკადემია“ უფრო ფასობდა, ვიდრე კანონი ან მორალი. იყო სრული განუკითხაობა ქვეყანაში, სადაც ერთმანეთის მომკითხავი მტერიც არსებობდა და მოყვარეც.

კინოს უყვარს ქალაქები, სადაც ან არაფერი ხდება, ან ყველაფერი ხდება. ფრანგებისთვის ასეთი იყო და არის პარიზი. ამერიკული კინოსთვის ერთი-ერთი ასეთი არის ნიუ-იორკი, ხოლო ბოლო პერიოდის თანამედროვე ქართული კინოსთვის ასეთი შთაგონების წყაროდ იქცა ჭიათურა, ქალაქი, სადაც მდიდრები უნდა ცხოვრობდნენ, თუმცა იქაურობა ორუელის სამყაროს ჰგავს. ჭიათურა თავისი მადანივით ამოუწურავია თემებითა და პრობლემებით, ამიტომაც რეჟისორები ცდილობენ ამდენი „ძვირფასი

თბილისის 24-ე საერთაშორისო ფესტივალზე ქართული კინოპროგრამა, შეიძლება ითქვას, ყველაზე სუსტი იყო ამ ფესტივალის ისტორიაში, თუმცა იყო „მარგალიტები“, რომლებმაც თავი გამოიჩინეს და საოცარი ემოციებით აღჭურვეს მაყურებელი. ასეთი გამორჩეულად კარგი ფილმი იყო გიორგი ვარსიმაშვილის და ჟან ნუშის კინოსურათი, „სასტუმრო „მეტალურგი“ (2023), რომელიც მოგვითხრობს წყალტუბოში, სასტუმრო „მეტალურგში“ შესახლებულ, აფხაზეთიდან დევნილ ადამიანებზე, რომლებისთვისაც 30 წლის მანძილზე ეს შენობა მშობლიურ

კინოხელოვნება სხვა დარგებისაგან იმით განსხვავდება, რომ ყველაზე ღია სფეროა ყველას მიმართ. რეჟისორის ამპლუაში ყოფნა ყველას შეუძლია, ნებისმიერი პროფესიის წარმომადგენელს, ეს კი კინოს ისტორიაში სრულიად ჩვეულებრივი რამ არის. ფრანკო ძეფირელი არქიტექტორი იყო, ოთარ იოსელიანი მათემატიკოსი, კრისტოფერ ნოლანი კი ინგლისური ენის ფილოლოგია. ეს ყოველივე იმით აიხსნება, რომ კინოს სჭირდება მეტი ცხოვრებისეული გამოცდილება, როგორც მუსიკას. ცნობილი მუსიკოსი, ჯო

თბილისის 24-ე საერთაშორისო კინოფესტივალზე რამდენიმე, საკმაოდ კარგი დოკუმენტური ფილმი გავიდა. ჟიურის გადაწყვეტილებით სრულმეტრაჟიანი დოკუმენტური ფილმის ნომინაციაში გამარჯვებული გახდა გიორგი ფარქოსაძის კინოსურათი, „რეკვიემი ზაფხულის სიცხიან დღეებს“ (2023). არ დავმალავ, რომ ასეთი გადაწყვეტილებით უკმაყოფილო დავრჩი. ამ კინოსურათის ხანგრძლივობა 74 წუთია, თუმცა მისმა რეჟისორმა არ დაიშურა ნიჭი და ძალისხმევა, რომ ეს დრო ჯოჯოხეთურად გრძელი და უინტერესო ყოფილიყო. ფილმი