ბობ დილანი 1960-იანი წლების გარდამავალ პერიოდში, როდესაც ახალ და ძველ თაობას შორის დაშორება ყველაზე მეტად გამოიკვეთა, ახალგაზრდობის „ხმად“ მოგვევლინა. მისი სიმღერა „დროები, ისინი იცვლებიან“ ერთგვარ მანიფესტად იქცა ჰიპურ რევოლუციას ჩამორჩენილი უფროსი თაობის მისამართით. ომის შემდგომი ახალგაზრდობის ფრუსტრაციისა და არსებული რეალობის პრობლემების „მიკროფონად“ ეს მინესოტელი პატარა კაცი აირჩიეს. ინდუსტრიალიზაცია, ომები, მასკულტურა – ქაოსსა და გაურკვევლობაში ამყოფებდა […]

სიღარიბე საშინელი რაღაცაა, პირდაპირ სულში გწვდება და ადამიანობას გართმევს ისეთი ნელი აგონიით, რომ საკუთარ თავს ვეღარც ცნობ. არ იცი, რისთვის გააბიჯებ თბილი ოთახიდან გაყინულ ქალაქში. სევდიან რუტინად ქცეული ყოველდღიური პირქუში დღეები იმდენად მისაღები ხდება, დაგავიწყებს, რა არის კარგი ცხოვრება. თბილისის გადაღლილ ქუჩებში აქეთ-იქით მიმავალი ხალხი ზოგჯერ ყურსაც კი არ შეიბერტყავს, ისე ჩაუვლის დიდი სინანულით გამოწვდილ