მარტოობის წარმოჩენა კინოში კარგად არის ადაპტირებული და მისი გამოხატვის გზებიც მრავალფეროვანია. რეჟისორები ცდილობენ, სხვადასხვა ხერხებით გადმოსცენ პერსონაჟების განცდები, რადგან მსგავსი თემები ხშირად წარმატებულია საერთაშორისო კინოფესტივალებზე. ზოგი რეჟისორი ამას განსაკუთრებით დახვეწილად ახერხებს, ნაზად გამოხატავს შინაგან მარტოობას, ზოგიც ნაკლებად სიღრმისეულად, თუმცა თითქმის ყველა ნამუშევარს აქვს ის ძალა, რომ მაყურებელს ფიქრის საშუალება მისცეს. განსაკუთრებით დასაფასებელია ის რეჟისორები, რომლებიც […]

დამოუკიდებლობის მოპოვების შემდეგ, საქართველოში მძიმე სოციალურ-პოლიტიკური სიტუაცია ჩამოყალიბდა. ქვეყანაში გაჩნდა დაკარგული ტერიტორიები, ლტოლვილები, ოჯახისა და საზოგადოებისაგან გარიყული მარგინალები, ემიგრანტები, რომლებმაც სასიცოცხლო მინიმუმის მოსაპოვებლად სხვადასხვა ქვეყანას მიაკითხეს. პრობლემათა ამ მრავალფეროვანი სპექტრის ასახვა ქართული კინოში მისთვის ჩვეული ზედაპირულობით დაიწყო. საზოგადოებისთვის მტკივნეულ და აქტუალურ საკითხებზე ავტორები მხოლოდ გარკვეული აქცენტებით, ინფორმაციის ფიქსაციით შემოიფარგლებოდნენ. ისევე, როგორც წინა პერიოდის (1970-1980) ქართულ

თბილისის 26-ე საერთაშორისო კინოფესტივალზე ახალგაზრდა ქართველი რეჟისორის, ვახო ჯაჯანიძის დებიუტი შედგა ფილმით, „რეალური არსებები“ (2025), რომლის სცენარი თეონა დოლენჯაშვილის მოთხრობის მიხედვით დაიწერა. ავტორი ამ პროექტს (ქართულ-იტალიურ კოპროდუქციას) ექვსი წლის განმავლობაში აკეთებდა. კინოსურათი მაყურებელს მოუთხრობს ამბავს ერთ-ერთ კურორტზე დამსვენებელი ორი ოჯახის შესახებ. მათი შეხვედრა საუზმისას ხდება, რა დროსაც აღმოჩნდება, რომ ისინი ერთმანეთის ძველი ნაცნობები არიან. ადგილმდებარეობის

Tbilisi in the autumn of 1952. Sololaki area. Davitashvili (present Amagleba) Street. An old vinyl is spinning and the sound of music is heard from somewhere, in the distance. Boys are playing football in the street. A car passes here and there. It is either an overloaded trunk, or a brand-new, shiny "Pobeda," or a war-torn American "Studebaker." As soon as the children hear the sound of the engine of any car, they stop the game and chase it with a babble. Suddenly, the car turns a corner and a large poster appears on the wall. It depicts a blond-haired leader worker. She is punching a grumpy American uncle, who is dropping a stack of stolen dollars. The poster has the inscription: Долой американский империализм! ("Down with American imperialism!"). Ramaz (Buba) Khotivari’s film story begins with such ...

Tato Kotetishvili’s full-length film, “Holy Electricity” (2024), which is both a feature and a documentary creates a hybrid cinema. This is not an overly decorated, artificially sophisticated or scripted work. On the contrary, the director takes a very simple and seemingly everyday story, which is the reason why the film ultimately turns out to be natural and human. It begins with the scene of Gonga’s father’s funeral. The camera calmly follows traditional Georgian customs without excessive drama. Here Kotetishvili’s main approach is visible – cinema ...

A Czech photographer Miroslav Tichý said: “If you want to take a real photograph, then you have to have a bad camera.” This phrase was the cornerstone of his creative philosophy, as he was known not only for his creativity but also for the camera he built his own hands from cardboard parts with. After watching Aleksandre Koberidze’s film “Dry Leaf” (2025), one really got the feeling that this director is influenced by the philosophy of the legendary Czech photographer. This film was shown at the 26th Tbilisi International Film Festival. The cinema hall was full of viewers to see another masterpiece of Georgian cinema, which shows a 186-minute amazing journey...

You are not alone even when you consider yourself being most invisible. Just stop and take a deep breath, smile and keep walking when you think that people do not notice you, do not acknowledge or recognize you. Sometimes everything is not as it seems from a distance. You need to stand close to them to understand events well. People are not as evil as they seem from afar. They are just fighting to survive in this cruel world. Some find solace in music, some in drugs and even sacrifice themselves to it. The culprit in all this is not a specific person, but time. Time that spares no one. “Ronin was sitting on the roof of the house and did not come down to people” - this phrase...

Modern Georgian cinema often explores a person’s the inner loneliness, pain and invisible traumas. This tendency is especially noticeable among young directors. They boldly try to convey emotional topics with small budgets, through narratives based on personal stories. Tazo Narimanidze's film, “Winter Blues” (2021), belongs to this type. By focusing on psychological drama, it attempts to convey a modern person’s inner crisis on the screen. This is a film about loss, ...