თინათინ ემირიძის დოკუმენტური ფილმი, „ნისლის ფარდა“ (2019) ხულოს სახელმწიფო დრამატული თეატრის ამბავს მოგვითხრობს. უფრო სწორად, ეს ფილმი ერთგვარი აღწერა უფროა, ვიდრე თხრობა და, ალბათ, მისი მთავარი პრობლემაც სწორედ ამაშია. სანამ რეჟისორის ჩანაფიქრი მაყურებლამდე მიაღწევს, მან ნისლიანი პეიზაჟები (საკმაოდ დიდ ნაწილს რომ იკავებს), პირველივე წუთიდან პერსონაჟების სიუხვე და მათი შორიდან გაცნობით გამოწვეული დაბნეულობა, სიუჟეტის მოულოდნელი ცვლილება […]

ადამიანის ბუნებაში მჭიდროდ ჩაჭედილი ლურსმანივითაა გამჯდარი კომფორტის ძიება და უკეთესისკენ სწრაფვა. როგორც წესი, როცა ჩიხში მოქცეული ინდივიდი ალყაშემორტყმული კედლების გარღვევას ვერაფრით ახერხებს, ნაცვლად იმისა, რომ სრულ სასოწარკვეთას მიეცეს, გამალებით აცეცებს ხელებს ღრიჭოების საპოვნელად – ეგებ შენიშნოს თავისუფალი სივრცეები, რომელთა ამოვსებაც მის წინააღმდეგ ამხედრებულ ცხოვრებას გამორჩა და მათზე ფეხის დადგმითა და ბაწრად დაწნულ უკანასკნელ ოცნებაზე ჩაჭიდებით