ფილმის მთავარი შემადგენელი ნაწილი სიუჟეტის ერთმანეთთან მჭიდროდ დაკავშირებული ხაზია. იმისათვის, რომ კინოსურათი დასრულებულად ჩაითვალოს, საჭიროა მასში წამოჭრილი იყოს რაღაც კონფლიქტი და განვითარებული მოვლენები მის გადაჭრის გზებს დაემსგავსოს. იოსებ (სოსო) ბლიაძის ფილმი, „ჩემი ოთახი“ (2022) ამ სტანდარტებიდან ამოვარდნილია. ის არა ერთი კინოსურათი, არამედ, ორი ფილმისა და რამდენიმე თემის ერთობლიობისგან შექმნილი კოლაჟია და საკმარისზე მეტი აკლია იმისათვის, …
მითოლოგიური სიმბოლოების გამოყენება მსოფლიო კინოში ნამდვილად არ არის ახალი. საბედნიეროდ, ბოლო პერიოდში ქართულ კინოშიც მოიძებნება რამდენიმე მსგავსი ნიმუში. ერთ-ერთი მათგანია სანდრო სულაძის მოკლემეტრაჟიანი ფილმი, „გუშაგები“ (2021), რომელიც ამ საკითხს განსხვავებული კუთხით განიხილავს. ქართული მრავალფეროვანი მითოლოგიური პერსონაჟები თემის მრავალმხრივ წარმოჩენის საშუალებას იძლევიან. ყველა კუთხეს ხომ თავის სიმბოლო ჰყავს: მთიანეთში – ფუძის ანგელოზი, იახსარი, ჭინკა, მეგრულში – …
ხშირ შემთხვევაში, რეჟისორი იმას იღებს, რაც აწუხებს, რაც უნახავს, რაც გადაუტანია, კინოსურათს პირადი დეტალებით ავსებს და არ არიდებს თავს სუბიექტურობას. ლუკა კოპალეიშვილის სტუდენტური დოკუმენტური კინოსურათი, „ცოტა რამ მამაჩემის შესახებ“ (2022), აშკარად, პირადი ნამუშევარია, სადაც ავტორი მამამისის შესახებ გვიყვება. დიახ, ეს სუბიექტური ნამუშევარია, რეჟისორის ოჯახის ამბავია – რთული, სამწუხარო, მაგრამ საინტერესო მოცემულობა, რომელშიც ის ცხოვრობს. რეჟისორის …
ნანა ჯორჯაძე პირველი პროფესიით არქიტექტორია. მან იმუშავა კიდეც ამ სფეროში, მაგრამ ხელოვნის მრავალმხრივობამ კინოს მიანიჭა უპირატესობა, ქართულ კინოს კი ნამდვილად გაუმართლა, რომ მას შემოემატა ყველასაგან განსხვავებული შემოქმედი. მისი ფილმები მოულოდნელობით, გულწრფელობით, სითამამითაა გამორჩეული. მან არამარტო სრულიად სხვა კინოენა შემოიტანა, არამედ ქართულ კინოს მრავალი ჯილდოც მოუტანა, მათ შორის ორი პირველად: 1987 წელს კანის საერთაშორისო კინოფესტივალის პრიზი …
It is natural that when the primary source of the film is literature and new and very popular at the same time, one can't avoid comparisons, and I can say from the very beginning that in this comparison, the film "Blackbird Blackbird Blackberry" (2023) by Elene Naveriani is not a loser. To be honest, I am not a huge admirer of Tamta Melashvili's novel. Many of the things in it seemed to me too constructed, illustrating current ...
Everyone creates a work based on what they know and have experienced, and the plot does not matter. No matter how much they talk, Rusudan Glurjidze's film ”House of Others" (2016) is neither about Abkhazia and its conflict, nor about Abkhazians. This is about the author’s feelings, about the difference caused by a change of your environment, when your lively and bright native city ...
In all the annotations of Giorgi Mrevlishvili's documentary film, "Twelve Lessons" (2019), we come across the statement that "the film tells grandpa Valeri’s story, who lives in Guria and uses various ways to integrate his autistic grandson into society..." etc. Each time we watch the world built by Valery Kotrikadze's love and labor on a documentary screen or in a TV story, we still get the feeling that this world might ...
Georgian cinema has become much more interesting, refined and versatile. Many young and talented directors joined it. Dark, depressive films of the same topic, created at the end of the last century and the beginning of the new one, have moved back. The screen lit up, got colored, the image became sharper, the number of films also increased and they started marching upright in the international arena...
Several quite good documentaries were screened at the 24th Tbilisi International Film Festival. By the jury's decision, Giorgi Parkosadze's film "Requiem to the Hot Days of Summer" (2023) became the winner in the full-length documentary nomination. I will not hide that I was dissatisfied with such a decision. The duration of this movie is 74 minutes, but its director spared no talent and effort to make this time hellishly ...