საკუთარი სიზმრის ტყვეობაში

მსახიობების თამაშს დამაჯერებლობა აკლია. არის მომენტები, როდესაც მთავარი გმირი შედარებით უკეთ გამოიყურება, როგორც წესი, მაშინ, როდესაც იგი გრძნობებს სხეულის ენითა და მიმიკებით, სახის ექსპრესიულობით გამოხატავს. მისი გამომეტყველება ბუნებრივია, თუმცა როგორც კი იგი ხმას იღებს, ეს ბუნებრიობაც მაშინვე იკარგება.
კინოკამერა კარგად მუშაობს. ახლო ხედები გარდამტეხ მომენტებზე, ბუნდოვანი, არაფოკუსირებული კადრები, კინოკამერის ნელი, უკუსვლითი მოძრაობა, რომელიც ასახავს სემის დაბნეულ სვლას აივნისაკენ, შთამბეჭდავია. ამით რეჟისორი, ასე თუ ისე, თავს ართმევს მაყურებლის ემოციების მანიპულირებას. სემის საბოლოო გაღვიძების ეპიზოდში, როდესაც ის პანიკაში ვარდება და ყვირის, კინოკამერის მოძრაობაც, პერსონაჟის ემოციების პარალელურად, უფრო ქაოტური ხდება – კადრი ხან გმირების სახეზეა, ხან ფეხებზე, ხან ტრიალებს, ხანაც მინის გავლით გვაყურებინებს პერსონაჟებს, რომლებიც ერთმანეთს სასოწარკვეთით უყვირიან. ბოლო სცენაში გამოყენებულია სიღრმითი მიზანსცენა – წინა რიგში მაყურებელი ხედავს გაზქურაზე შემოდგმულ ჩაიდანს, უკანა ფონზე კი  არაფოკუსირებულად ჩანან გმირები, რომლებიც ნელ-ნელა ეფარებიან კედელს და ქრებიან. კადრში ისევ ჩაიდანია, თუმცა მის იქით გაუჩერებლად ისმის პერსონაჟების ხმა, რაც მაყურებელს საშუალებას აძლევს, დარჩეს მოვლენების ეპიცენტრში და ადევნოს თვალი მის განვითარებას. უეცარი დაბნელებისა და ქალის ყვირილის შემდგომ მოჩანს შეშინებული სემი, რის შემდეგ სიბნელეა, ისმის ჩაიდანის გულისგამაწვრილებელი კივილი და ჩნდება თვალებგახელილი გარდაცვლილი ქალი. ცოლის გვერდით დაწოლილი, თავზარდაცემული სემი, ყველანაირი მცდელობის მიუხედავად, რომ ხელახლა გაიღვიძოს, ვეღარ იღვიძებს. თუკი აქამდე ყველაფერი სიზმარი იყო, ეს უკვე რეალობაა, რასაც, ის ვეღარასოდეს შეცვლის.
ფილმის სიუჟეტი ისე სწრაფად და გაუაზრებლად მიმდინარეობს, რომ ამბავი, საბოლოო ჯამში, მაინც ბურუსითაა მოცული. გაუგებარია სემის მიერ საკუთარი ცოლის მოკვლის ეპიზოდი. თითქოს, რეჟისორს იმდენად დიდი სურვილი ჰქონდა, რომ ფილმი, რაც შეიძლება, ეფექტური გამოსულიყო, რომ ვერ შეძლო არაერთი ცალკეული მნიშვნელოვანი წვრილმანის გათვალისწინება. პერსონაჟის მიერ ჩადენილი მკვლელობა, როგორღაც, ამოვარდნილია კონტექსტიდან. საჭირო იყო უფრო მეტ სიღრმეებში ჩასვლა.
ზოგადად, ადამიანი ხომ მისთვის სრულიად გაურკვეველ სიტუაციაში ან აფექტის მდგომარეობაში ბევრ საშინელებაზეა წამსვლელი. სემი მართლაც დიდ გაურკვევლობაში იმყოფება. ამას გარდა, ცოლი, თავისი სიტყვებით, მასზე ფსიქოლოგიურ ზეწოლას ახდენს და ისედაც გაღიზიანებული ადამიანი კიდევ უფრო გამოჰყავს მწყობრიდან. მიუხედავად ამისა, მკვლელობა მაინც ნაჩქარევად და აზრს მოკლებულად გამოიყურება. მსგავს ქმედებამდე კიდევ ბევრი სხვა ფაქტორი იყო გასათვალისწინებელი, რათა მეტად ბუნებრივად და დამაჯერებლად წარმოჩენილიყო ეს სცენა. იქიდან გამომდინარე, რომ თავად ფილმის ქრონომეტრაჟია ძალიან მოკლე, ამ სიჩქარის გამართლება, ალბათ, შესაძლებელია.
სემის მიერ ჩადენილი მკვლელობა არა სიზმარში, არამედ ცხადში მოხდა, ამიტომ შემაძრწუნებელია როგორც თავად პერსონაჟისთვის, ასევე მაყურებლისთვისაც. გამოდის, რომ რეჟისორმა საქმე მაინც შეასრულა და იმ მთელი რიგი გაუგებრობებისა და კითხვების მიუხედავად, რაც ებადება მაყურებელს, ფილმი ემოციურ ეფექტს მაინც ახდენს. განსაკუთრებით დასამახსოვრებელია ბოლო ეპიზოდი, სადაც ჩანს სემი, რომელიც ვერ ეგუება და იჯერებს იმას, რაც ჩაიდინა. იგი ისევ ვერ ფლობს სხეულს, ისევ დამკვირვებელია და შორიდან ადევნებს თვალს ყველაფერს. მას კიდევ სჯერა, რომ სიზმარშია, იმედს არ კარგავს, რომ ახლა გაეღვიძება და ყველაფერი ისევ თავის ადგილზე დაბრუნდება, თუმცა აღარ ეღვიძება. კადრი ბნელდება და ისევ ჩნდება – არაფერი იცვლება. სემი თვალს ხუჭავს, ახელს, ხუჭავს, ახელს, მაგრამ უშედეგოდ.

ელენე ცაგარეიშვილი,
კინომცოდნეობის ბაკალავრიატის სტუდენტი