ტატო კოტეტიშვილის სრულმეტრაჟიანი ფილმი, „წმინდა ელექტროენერგია“ (2024), ერთდროულად, მხატვრულია და დოკუმენტურიც, ქმნის ჰიბრიდულ კინოს. ეს არ არის ზედმეტად გაფორმებული, ხელოვნურად დახვეწილი ან სცენარით გადატვირთული ნამუშევარი. პირიქით, რეჟისორი იღებს ძალიან უბრალო და თითქოს ყოველდღიურ ამბავს, ამიტომაც ფილმი საბოლოოდ ბუნებრივი და ადამიანური გამოდის. იგი იწყება გონგას მამის დაკრძალვის სცენით. კამერა მშვიდად, ზედმეტი დრამატიზმის გარეშე, თვალს ადევნებს ქართულ […]

თანამედროვე ქართული კინო ხშირად ადამიანის შინაგან მარტოობას, ტკივილსა და უხილავ ტრავმებს იკვლევს. განსაკუთრებით ეს ტენდენცია ახალგაზრდა რეჟისორებში შეიმჩნევა. ისინი გაბედულად მცირე ბიუჯეტით, პირადულ ამბებზე დაფუძნებული ნარატივებით ცდილობენ ემოციური თემების გადმოცემას.  თაზო ნარიმანიძის ფილმი, „ზამთრის დეპრესია“ (2021) სწორედ ასეთ ტიპს ეკუთვნის. ფსიქოლოგიურ დრამაზე კონცენტრირებით, იგი ცდილობს თანამედროვე ადამიანის შინაგანი კრიზისის ეკრანზე გადმოტანას. ეს არის ფილმი დანაკარგზე,

1960-იანი წლების ქართული კინო, თენგიზ აბულაძის, ოთარ იოსელიანის ან ელდარ შენგელაიას ფილმები, სავსე იყო ადამიანურობით, ირონიითა და პოეტურობით. თანამედროვე ქართული კინო, განსაკუთრებით ბოლო ათწლეულებში, ხშირად უტრიალებს ერთსა და იმავე თემას, გამუდმებით ბრუნდება სიცარიელესა და უიმედობაში. მაშინდელ ფილმებშიც უშვებდნენ გმირები შეცდომებს, მაგრამ ფილმების ნარატივში ყოველთვის არსებობდა სინათლე და რწმენა, რომ სიკეთე სადღაც მაინც არსებობს. დღეს კი,

ნიკო ლორთქიფანიძის „ტრაგედია უგმიროთ“ ქართული ლიტერატურის ერთ-ერთი ყველაზე შემზარავი და მტკივნეული ნაწარმოებია, ადამიანური თავმოყვარეობის, სინდისისა და სიღარიბის გარდაუვალი დაპირისპირების ამბავი. რევაზ ნასიძის ამავე სახელწოდების ფილმი (2024) ამ თემას ახალ ცხოვრებას სძენს, ფერებსა და მოძრაობას ანიჭებს. ლიტერატურული ტექსტი გარდაიქმნება კინემატოგრაფიულ ტრაგედიად, სადაც მთავარი პერსონაჟი არა ადამიანი, არამედ ადამიანურობის თანდათანობით დაშლა და სინდისის დაკარგვის პროცესია. რეჟისორი არ

გვანცა მეფარიშვილის მოკლემეტრაჟიანი ფსიქოლოგიური ფილმი, „ნომერი 26” (2021) მოგვითხრობს ამბავს არა მხოლოდ ფიზიკურ ტრაგედიაზე, არამედ ადამიანურ გაურკვევლობაზე, რომელიც დანაშაულის ჩადენის შემდეგ ჩნდება სინდისსა და დუმილში. აქ არ არის გამოხატული ბოროტება ისე, როგორც კლასიკურ ფილმებშია. მთავარი აქ შეკითხვებია – როგორ იქცევა ადამიანი შიშის დროს? როდემდე დაიმალება სიმართლე? სათხილამურო კურორტზე მომხდარი ტრაგედია ახალგაზრდა მწვრთნელის, ნიკას (30 წლის)

ფილმების უმეტესობა ომს აჩვენებს ხმაურით, მოქმედებით, დაპირისპირებით, მაგრამ არსებობს სხვა გზაც – ნელი, ჩუმი, ნივთებზე დაფუძნებული. ნინო გოგუას დოკუმენტური ფილმი „ნივთები“ (2017) ამ განსხვავებული ენის წარმომადგენელია. იგი საუბრობს საგნებით, წარსულის არქივითა და დუმილით. ეს არ არის მხოლოდ დევნილობის ქრონიკა, ეს არის კინემატოგრაფიული მცდელობა, აღადგინოს სახლის იდეა იმ სივრცეში, სადაც სახლი აღარ არსებობს, მაგრამ საგნები ჯერ

მთების მიყრუებულ წიაღში დრო თითქოს ჩერდება და თითოეული წამი საუკუნეს ემსგავსება. სადღაც ცხრა მთას იქით, ადამიანების ყოფა აღარ ექვემდებარება თანამედროვე რიტმს. ისინი ცოცხლობენ ისე, როგორც ზღაპრებში ცხოვრობენ გმირები: დუმილში, რიტუალებსა და იდუმალებაში. ლევან თუთბერიძის ფილმი, „ცხრა მთას იქით“ (2015) სწორედ ამ სივრცეში გვამოგზაურებს ისეთ საქართველოში, სადაც რეალობა მითოლოგიაში იბლანდება და ყოველი კადრი უხილავი მნიშვნელობებით ივსება.

რა არის ყველაზე მნიშვნელოვანი კინოს შექმნის პროცესში? სცენარი, რეჟისურა, ვიზუალური გადაწყვეტა, მუსიკალური გაფორმება თუ სამსახიობო შესრულება? თითოეულ ამ კომპონენტს საკუთარი მნიშვნელობა და წონა აქვს, მაგრამ მათი სინთეზი, მათი შერწყმა ქმნის ნამუშევარს, რომელსაც კინოხელოვნებას ვუწოდებთ. კინოს სამყაროში არ არსებობს უმნიშვნელო დეტალი. ყველა ელემენტი მნიშვნელოვანია, დაწყებული კადრის კომპოზიციიდან, დამთავრებული პერსონაჟის მიერ სცენაში თვალის ერთი მოძრაობით. სწორედ ამიტომაა

თანამედროვე კინოში დიდი პოპულარობით სარგებლობს დამოუკიდებელი კინო, რომელიც თანამედროვე ხელოვნების მნიშვნელოვანი ნაწილია. ქართველი კინორეჟისორებიც ცდილობენ, არ ჩამორჩნენ ამ ტენდენციას და ერთმანეთის მიყოლებით ქმნიან ექსტრავაგანტულ ნამუშევრებს. ამის მაგალითად გამოდგება გიგა ლიკლიკაძის ფილმი, „ღორი“ (2019), რომელმაც გამოიწვია დიდი გამოხმაურება. მაყურებლების უმრავლესობამ ის უარყოფითად შეაფასა, თუმცა აღმოჩდნენ ისეთი კინოკრიტიკოსები, რომლებმაც მასში რაღაც ამოუცნობი და ღრმა დაინახეს, რითაც ფილმს

ყველა ერს აქვს თავისი ყველაზე ცნობილი ნაწარმოები, რომელსაც პატარა ასაკიდან უკითხავენ ბავშვებს და ციტატებს ზეპირად სწავლობენ, რაც ამ ხალხის სულს განასახიერებს. ქართველებისთვის ეს არის „ვეფხისტყაოსანი“, პოემა, რომელიც საუკუნეებს უძლებს და არ კარგავს პოპულარობას.  ის ყოველთვის მნიშვნელოვან როლს ასრულებს კულტურული ცნობიერების ჩამოყალიბებაში, ატარებს არა მხოლოდ მხატვრულ ღირებულებას, არამედ გააჩნია მკითხველზე ღრმა მორალური და ეთიკური ზემოქმედების ძლიერი