ადამიანი ხშირად ხდება საკუთარი თავის ფიქრებისა და ფიქსაციების მსხვერპლი. ჩვენი ბუნება არ არის საკმარისად მდგრადი, რომ თავისუფლად იყოს ამტანი მისთვის არასასიამოვნო პირობებისათვის. ხშირად მარტივი რაღაცები ისე თამაშობს ჩვენს ნერვებზე, რომ ჩვენ თვითონვე გვიკვირს, როგორ შეუძლია ადამიანს ცხოვრებაში დიდი წნეხისა და ტკივილის ატანა, როცა ყველაზე პატარა დეტალები ჭკუიდან შლის?! ანდაც, საერთოდ, განა უნდა იყოს ადამიანი ამ […]

ადამიანის ცხოვრებაში განსაკუთრებულად მნიშვნელოვანი ადგილი უჭირავს იმ ემოციებს, რომლებსაც რეალურად ყველაზე ხშირად საკუთარ თავშივე კლავს – იქნება ეს შური, სინანული, ეჭვი თუ სხვა. ამასთანავე, ზუსტად ასეთი მძაფრი ემოციები იძლევიან იმის საშუალებას, რომ ადამიანმა საკუთარი ქმედებები უფრო ფართო, განზოგადებული პერსპექტივით დაინახოს და შემდეგ საკუთარ თავთან აღმოჩნდეს დილემაში. პიროვნების გაორება, საკუთარ იდენტობასათან ჭიდილი და, უბრალოდ, ადამიანის ფუნდამენტების

თანამედროვე ქართული კინო, მიუხედავად იმისა, რომ თემატური მრავალფეროვნებითა და თანადროულ სოციალურ პროცესებზე რეაგირებით გამოირჩევა, კვლავაც აქტიურად განაგრძობს გასული საუკუნის მნიშვნელოვანი ტკივილიანი ამბების რეპრეზენტირებას. ეს, ალბათ, იმითაც აიხსნება, რომ თემები, რომლებიც, ერთი შეხედვით, თითქოსდა წარსულს ჩაბარდა, გარკვეულწილად, დღევანდელობასთან მაინც ასოცირდება. ვინ წარმოიდგენდა, რომ 21-ე საუკუნის 20-იანი წლების საქართველოს ბედი ისე წარიმართებოდა, რომ სიტყვები „რეპრესია“, „ტერორი,“ „დიქტატურა“

თანამედროვე ქართული კინო ხშირად ქვეყანაში აქტუალური სოციალური პრობლემების ანარეკლს წარმოადგენს. ერთ-ერთი ასეთი ნამუშევარი გვიხატავს მტკივნეულ ესკიზს იმის შესახებ, თუ როგორ ცდილობს ადამიანი, გააცნოს თავისი სამყარო უცხო სტუმარს, მაშინ როცა თავად ამ სამყაროსგან გაქცევაზე ოცნებობს. ფილმი იწყება უმარტივესი სიტუაციით, აეროპორტში დახვედრით, თუმცა ერთი დაკარგული სავიზიტო ბარათი მთელ მოქმედებას კომიკური და დრამატული გაუგებრობის პლატფორმად აქცევს. ეს არის

არსებობენ გენიალური რეჟისორები, რომელთა შემოქმედებაში ძნელია გამოარჩიო ერთმანეთზე უკეთესი ფილმი და მას „Magnum opus“ უწოდო. რაც არ უნდა ხშირად ნახო საუკეთესო რეჟისორების კარგი ფილმები, შეიძლება რომელიმე გამორჩეულად შეიყვარო, მაგრამ „აღიარო“, რომ ყველა თავისებურად შედევრია. არ არსებობენ დიდი რეჟისორები რომელთა შემოქმედებაში არ ყოფილა თუნდაც ისეთი ფილმი, რომელზეც ფიქრობ, რომ მის ნიჭსა და შესაძლებლობას ბევრად ჩამოუვარდება, მაგრამ

სიღარიბე ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი სოციალური და ეკონომიკური მოვლენაა, რომელიც გავლენას ახდენს როგორც ცალკეული ინდივიდის, ისე საზოგადოების მთლიანობისა და განვითარების პერსპექტივებზე. იგი განისაზღვრება მატერიალური, საგანმანათლებლო თუ კულტურული შესაძლებლობების დეფიციტით, რაც ადამიანის სოციალურ ინტეგრაციასა და ღირსეულ ცხოვრებას ზღუდავს. ხშირად უკმარისობა, სიღარიბე და სხვადასხვა საჭიროება ანადგურებენ მორალურ საზღვრებს. ამ მიზეზით სიღარიბე კინოშიც მნიშვნელოვან და საინტერესო თემად იქცა, ვინაიდან ვიზუალური

„და თქუა ღმერთმან: იქმენინ ნათელი და იქმნა ნათელი. და იხილა ღმერთმან ნათელი, რამეთუ კეთილ. და განწვალა ღმერთმან შორის ნათლისა და შორის ბნელისა.“( „ძველი აღთქმა, დაბადება“) – აღნიშნული ციტატა ბიბლიიდან, შეიძლება ითქვას, რომ ერთ-ერთ პირველ სიმბოლურ გამმიჯვნელ მეტაფორად გვევლინება სინათლესა და სიბნელეს, დღესა და ღამეს, როგორც სიკეთის, იმედის, რწმენისა და, მეორე მხრივ, უიმედობის, ამოუცნობის განსახიერებას შორის.

შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე მშობელზე ზრუნვა შვილისთვის უდიდესი გამოწვევაა, რომელიც ფიზიკურ თუ ემოციურ სირთულეებთან არის დაკავშირებული. ეს არის როლების ინვერსია, სადაც შვილი, რომელიც ბუნებრივად მშობლის მზრუნველობას უნდა გრძნობდეს, თავად კისრულობს მეურვის ფუნქციას. ასეთ დროს ყოველდღიურობა იქცევა რუტინულ მოვალეობათა უწყვეტ ჯაჭვად, რომელიც მოიცავს არა მხოლოდ ფიზიკურ დახმარებას, არამედ მუდმივ ემოციურ მხარდაჭერასაც. ერთ-ერთი ყველაზე დიდი სირთულე სწორედ ემოციური

ხელოვნება ხშირად იქცევა ხოლმე იმ ხმად, რომელსაც საზოგადოება არ ან ვერ უსმენს. არსებობს თემები, რომლებზეც ხშირად რთული და მტკივნეულია საუბარი. სიღარიბე სწორედ ასეთი თემაა. ეს არ არის მხოლოდ ეკონომიკური ცნება, არამედ ღრმად ადამიანური ტრაგედია, რომელსაც შეუძლია პიროვნება ჩრდილში მოაქციოს, წაართვას სახე და მხოლოდ სტატისტიკურ მონაცემად აქციოს.  სწორედ ამ მძიმე რეალობას წარმოაჩენს ნათია შარმიაშვილის სტუდენტური ფილმი

ოჯახის დანგრევა ერთ-ერთი ყველაზე მტკივნეული და რთული გამოცდილება შეიძლება იყოს ადამიანის ცხოვრებაში. ეს არ არის, უბრალოდ, ურთიერთობის დასრულება, ეს არის ერთგვარი გლოვის პროცესი იმიტომ, რომ ადამიანი კარგავს არა მხოლოდ პარტნიორს, არამედ საერთო მომავალს, ოცნებებსა და ცხოვრების ჩვეულ სტილს. განშორებისას მას სიცარიელისა და უიმედობის განცდა ეუფლება. ასეთ დროს პირველი და ყველაზე მძაფრი ემოცია მწუხარებაა. ის ღრმა