საზოგადოება, როგორც სისტემური ერთგვაროვანი მკაცრი სტრუქტურა, ხშირ შემთხვევაში, მავნე ბუნებისაა, რადგანაც ის ადამიანებს ჯერ კიდევ ბავშვობიდან უკლავს დაბადებიდან ბოძებული თავისუფალი შინაგანი ბუნების გამოხატვის საშუალებას და აჩვევს თავსმოხვეული მკაცრი წესებისადმი მორჩილებას, წინასწარ განსაზღვრული როლების შეთავსებას, ასწავლის მათ, ვინ უნდა იყვნენ, რა უნდა უყვარდეთ და როგორ გალიონ თავიანთი მოკლე ცხოვრება. ვაჟა-ფშაველა წერდა: „ადამიანი თავისუფალი იბადება. უცქირეთ ბავშვს […]

ბალნეოლოგიური კურორტი წყალტუბო წლების განმავლობაში წარმოადგენდა ერთ-ერთ ყველაზე გამორჩეულ კურორტს თავისი მრავალფეროვანი უნიკალური სანატორიუმებით და მრავალ დაავადებულ ადამიანებს კურნავდა. აფხაზეთის ომის შემდგომ ამ შენობებმა თავისი პირვანდელი ფუნქცია დაკარგა და ომგამოვლილ, ნატანჯ და სევდით სავსე დევნილთა თავშესაფრად იქცა. მიუხედავად იმისა, რომ ისინი თავის პირვანდელ, სამკურნალო ფუნქციას ვეღარ ასრულებდნენ, მათ კედლებში სასიკეთო საქმემ კვლავ დაიდო ბინა. თითქმის

ყოველდღიურ ცხოვრებაში ადამიანები ხშირად ფიქრობენ, რომ წასვლა გამოსავალი არ არის, რომ გაქცევას მხოლოდ სუსტები ირჩევენ. ერთი შეხედვით, თითქოს ამას თავისი ახსნა აქვს – ვიღაც ყოველთვის ქადაგებს, რომ უნდა იყო ძლიერი, გაუმკლავდე ყველანაირ სირთულეს ისე, როგორც დავითი გოლიათს, მაგრამ სინამდვილეში, ცხოვრების სუფთა ფურცლიდან დაწყებასაც იმდენივე გამბედაობა სჭირდება, რამხელაც გზის გაგრძელებას.  ესკეიპიზმი, რომელიც მსგავს ასპექტებზე ხმამაღლა საუბრობს

თბილისის 26-ე საერთაშორისო კინოფესტივალზე ახალგაზრდა ქართველი რეჟისორის, ვახო ჯაჯანიძის დებიუტი შედგა ფილმით, „რეალური არსებები“ (2025), რომლის სცენარი თეონა დოლენჯაშვილის მოთხრობის მიხედვით დაიწერა. ავტორი ამ პროექტს (ქართულ-იტალიურ კოპროდუქციას) ექვსი წლის განმავლობაში აკეთებდა. კინოსურათი მაყურებელს მოუთხრობს ამბავს ერთ-ერთ კურორტზე დამსვენებელი ორი ოჯახის შესახებ. მათი შეხვედრა საუზმისას ხდება, რა დროსაც აღმოჩნდება, რომ ისინი ერთმანეთის ძველი ნაცნობები არიან. ადგილმდებარეობის

ადამიანი ხშირად ხდება საკუთარი თავის ფიქრებისა და ფიქსაციების მსხვერპლი. ჩვენი ბუნება არ არის საკმარისად მდგრადი, რომ თავისუფლად იყოს ამტანი მისთვის არასასიამოვნო პირობებისათვის. ხშირად მარტივი რაღაცები ისე თამაშობს ჩვენს ნერვებზე, რომ ჩვენ თვითონვე გვიკვირს, როგორ შეუძლია ადამიანს ცხოვრებაში დიდი წნეხისა და ტკივილის ატანა, როცა ყველაზე პატარა დეტალები ჭკუიდან შლის?! ანდაც, საერთოდ, განა უნდა იყოს ადამიანი ამ

1952 წლის შემოდგომის თბილისი. სოლოლაკი. დავითაშვილის (ახლა ამაღლების) ქუჩა. ძველისძველი ფირფიტა ტრიალებს და მუსიკის ხმა ისმის საიდანღაც, შორიდან. ბიჭები ქუჩაში ფეხბურთს თამაშობენ. მანქანა აქა-იქ თუ გაივლის. ესაა ან გადატვირთული საბარგო, ან ახალთახალი კრიალა „პობედა“, ან ნაომარი ამერიკული „სტუდებეკერი“. გაიგონებენ თუ არა ბავშვები რომელიმე მანქანის ძრავის ხმაურს, თავს ანებებენ ბურთს და ჟრიამულით გამოეკიდებიან მას. აი, მოუხვია

ტატო კოტეტიშვილის სრულმეტრაჟიანი ფილმი, „წმინდა ელექტროენერგია“ (2024), ერთდროულად, მხატვრულია და დოკუმენტურიც, ქმნის ჰიბრიდულ კინოს. ეს არ არის ზედმეტად გაფორმებული, ხელოვნურად დახვეწილი ან სცენარით გადატვირთული ნამუშევარი. პირიქით, რეჟისორი იღებს ძალიან უბრალო და თითქოს ყოველდღიურ ამბავს, ამიტომაც ფილმი საბოლოოდ ბუნებრივი და ადამიანური გამოდის. იგი იწყება გონგას მამის დაკრძალვის სცენით. კამერა მშვიდად, ზედმეტი დრამატიზმის გარეშე, თვალს ადევნებს ქართულ

ადამიანის ცხოვრებაში განსაკუთრებულად მნიშვნელოვანი ადგილი უჭირავს იმ ემოციებს, რომლებსაც რეალურად ყველაზე ხშირად საკუთარ თავშივე კლავს – იქნება ეს შური, სინანული, ეჭვი თუ სხვა. ამასთანავე, ზუსტად ასეთი მძაფრი ემოციები იძლევიან იმის საშუალებას, რომ ადამიანმა საკუთარი ქმედებები უფრო ფართო, განზოგადებული პერსპექტივით დაინახოს და შემდეგ საკუთარ თავთან აღმოჩნდეს დილემაში. პიროვნების გაორება, საკუთარ იდენტობასათან ჭიდილი და, უბრალოდ, ადამიანის ფუნდამენტების

ჩეხი ფოტოგრაფი, მიროსლავ ტიხი ამბობდა: „თუ გინდა ნამდვილი ფოტოსურათი გადაიღო, მაშინ ცუდი კამერა უნდა გქონდეს“. ეს ფრაზა მისი შემოქმედებითი ფილოსოფიის მთავარ ქვაკუთხედს წარმოადგენდა, რადგანაც ის ცნობილი იყო არა მარტო შემოქმედებით, არამედ ფოტოკამერით, რომელიც თავისი ხელით მუყაოს ნაწილებისაგან ააწყო. ალექსანდრე კობერიძის ფილმის, „ხმელი ფოთოლი“ (2025) ნახვის შემდეგ ნამდვილად გაჩნდა ის განცდა, რომ ეს რეჟისორი ზუსტად ამ