ყოველდღიურ ცხოვრებაში ადამიანები ხშირად ფიქრობენ, რომ წასვლა გამოსავალი არ არის, რომ გაქცევას მხოლოდ სუსტები ირჩევენ. ერთი შეხედვით, თითქოს ამას თავისი ახსნა აქვს – ვიღაც ყოველთვის ქადაგებს, რომ უნდა იყო ძლიერი, გაუმკლავდე ყველანაირ სირთულეს ისე, როგორც დავითი გოლიათს, მაგრამ სინამდვილეში, ცხოვრების სუფთა ფურცლიდან დაწყებასაც იმდენივე გამბედაობა სჭირდება, რამხელაც გზის გაგრძელებას.  ესკეიპიზმი, რომელიც მსგავს ასპექტებზე ხმამაღლა საუბრობს […]

თბილისის 26-ე საერთაშორისო კინოფესტივალზე ახალგაზრდა ქართველი რეჟისორის, ვახო ჯაჯანიძის დებიუტი შედგა ფილმით, „რეალური არსებები“ (2025), რომლის სცენარი თეონა დოლენჯაშვილის მოთხრობის მიხედვით დაიწერა. ავტორი ამ პროექტს (ქართულ-იტალიურ კოპროდუქციას) ექვსი წლის განმავლობაში აკეთებდა. კინოსურათი მაყურებელს მოუთხრობს ამბავს ერთ-ერთ კურორტზე დამსვენებელი ორი ოჯახის შესახებ. მათი შეხვედრა საუზმისას ხდება, რა დროსაც აღმოჩნდება, რომ ისინი ერთმანეთის ძველი ნაცნობები არიან. ადგილმდებარეობის

ადამიანი ხშირად ხდება საკუთარი თავის ფიქრებისა და ფიქსაციების მსხვერპლი. ჩვენი ბუნება არ არის საკმარისად მდგრადი, რომ თავისუფლად იყოს ამტანი მისთვის არასასიამოვნო პირობებისათვის. ხშირად მარტივი რაღაცები ისე თამაშობს ჩვენს ნერვებზე, რომ ჩვენ თვითონვე გვიკვირს, როგორ შეუძლია ადამიანს ცხოვრებაში დიდი წნეხისა და ტკივილის ატანა, როცა ყველაზე პატარა დეტალები ჭკუიდან შლის?! ანდაც, საერთოდ, განა უნდა იყოს ადამიანი ამ

1952 წლის შემოდგომის თბილისი. სოლოლაკი. დავითაშვილის (ახლა ამაღლების) ქუჩა. ძველისძველი ფირფიტა ტრიალებს და მუსიკის ხმა ისმის საიდანღაც, შორიდან. ბიჭები ქუჩაში ფეხბურთს თამაშობენ. მანქანა აქა-იქ თუ გაივლის. ესაა ან გადატვირთული საბარგო, ან ახალთახალი კრიალა „პობედა“, ან ნაომარი ამერიკული „სტუდებეკერი“. გაიგონებენ თუ არა ბავშვები რომელიმე მანქანის ძრავის ხმაურს, თავს ანებებენ ბურთს და ჟრიამულით გამოეკიდებიან მას. აი, მოუხვია

Tato Kotetishvili’s full-length film, “Holy Electricity” (2024), which is both a feature and a documentary creates a hybrid cinema. This is not an overly decorated, artificially sophisticated or scripted work. On the contrary, the director takes a very simple and seemingly everyday story, which is the reason why the film ultimately turns out to be natural and human. It begins with the scene of Gonga’s father’s funeral. The camera calmly follows traditional Georgian customs without excessive drama. Here Kotetishvili’s main approach is visible – cinema ...

A particularly important place in a person’s life is full of those emotions that most often are killed within themselves – be it envy, regret, doubt or something else. At the same time, they are precisely such intense emotions that allow a person to see his own actions from a broader, more generalized perspective and then find himself facing a dilemma. Split personality, the struggle with his own identity and just the study of the foundations of man have been issues around which cinema has revolved since time immemorial. Examples of this are Bergman’s dreamlike “Persona” ...

A Czech photographer Miroslav Tichý said: “If you want to take a real photograph, then you have to have a bad camera.” This phrase was the cornerstone of his creative philosophy, as he was known not only for his creativity but also for the camera he built his own hands from cardboard parts with. After watching Aleksandre Koberidze’s film “Dry Leaf” (2025), one really got the feeling that this director is influenced by the philosophy of the legendary Czech photographer. This film was shown at the 26th Tbilisi International Film Festival. The cinema hall was full of viewers to see another masterpiece of Georgian cinema, which shows a 186-minute amazing journey...

You are not alone even when you consider yourself being most invisible. Just stop and take a deep breath, smile and keep walking when you think that people do not notice you, do not acknowledge or recognize you. Sometimes everything is not as it seems from a distance. You need to stand close to them to understand events well. People are not as evil as they seem from afar. They are just fighting to survive in this cruel world. Some find solace in music, some in drugs and even sacrifice themselves to it. The culprit in all this is not a specific person, but time. Time that spares no one. “Ronin was sitting on the roof of the house and did not come down to people” - this phrase...